ျပည္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းဆီရဲ႕ ဘ၀လုံၿခဳံေရးသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ လုံၿခဳံေရး ျဖစ္တယ္။

ျမန္မာအစုိးရ အေနနဲ႔ တုိင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား အားလုံးရဲ႕ ဘ၀လုံၿခဳံေရးကုိ အာမခံခ်က္ မေပးႏုိင္ဘူး ဆုိရင္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံေတာ္ ဆုိတာလဲ လုံၿခဳံမႈ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ျပည္သူကုိ တန္ဖုိးထားမွ လုံၿခဳံေရး ဆုိတာ ျဖစ္လာတာပါ။

စစ္တပ္မိသားစု အတုိင္းအ၀ုိင္းတခုထဲရဲ႕ လုံၿခဳံေရး ရွိလုိ႔ တုိင္းျပည္လုံၿခဳံတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္လာတဲ့အထိ ျမန္မာ ျပည္သူ၊ သာမန္ အရပ္သားမ်ားကုိ လုံၿခဳံတဲ့ဘ၀ မေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

လုံၿခဳံေရး ဆုိတဲ့ေနရာမွာ စစ္သေဘာတရား အေနနဲ႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိရင္ေတာ့ သူပုန္၊ သူျမ မ်ားရန္ နဲ႔ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ရန္မွ ကာကြယ္ျခင္း လုိ႔ အနက္ဖြင့္ပါလိမ့္မယ္။


ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ လုံၿခဳံေရး လုိအပ္ခ်က္ကေတာ့ လူေနမႈ ဘ၀ အာမခံခ်က္ အတြက္ လုံၿခံဳေရး ပါ။

ပညာေရး လုံၿခဳံေရး၊ က်န္းမာေရး လုံၿခဳံေရး၊ ေျမယာပုိင္ဆုိင္မႈ လုံၿခဳံေရး၊ ဥပေဒလုံၿခဳံေရး.... စသည္မ်ား ကုိ ဆုိလုိတာပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ မိဘတုိင္း သားသမီးမ်ား အတြက္ စိတ္အညစ္ဆုံးက ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအပ္ရင္ အဆင္ေျပ မလဲ၊ ဆုိတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ အစုိးရေက်ာင္း အပ္လုိက္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ စိတ္မခ်ရဘူး။ စိတ္မခ်ရ ျခင္းဟာ လုံၿခဳံမႈ ကင္းမဲ့ေနတာပါပဲ။

က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လဲ တခုခု ျဖစ္လာရင္ ဘယ္ေဆးရုံတက္ရေကာင္းမလဲ။ ဘယ္ဆရာ၀န္ကုိ ျပရမလဲ၊ ေငြေရးေၾကးေရး ဘယ္ေလာက္ကုန္သြားမလဲ၊ ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ လူတုိင္း စိတ္ပူေနရပါတယ္။ အစုိးရ ေဆးရုံကုိ စိတ္မခ်တာက တေၾကာင္း၊ ဆရာ၀န္ေတြကုိ စိတ္မခ်တာက တေၾကာင္း၊ စုံလုိ႔ပါပဲ။ ဆရာ၀န္ နဲ႔ ေဆးရုံကုိ တခုခု မွားလုိ႔ အေရးယူတယ္ ဆုိတာလဲ မရွိသေလာက္ဆုိေတာ့၊ ျပည္သူ႕က်န္းမာေရး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အစုိးရ အေနနဲ႔ လစ္လွ်ဴရႈ႕ခံထားရတာ အထင္အရွားပါ။

လယ္ယာေျမ ပုိင္ဆုိင္မႈ၊ ေျမလြတ္ေျမရုိင္း ပုိင္ဆုိင္မႈ စိတ္မခ်ရမႈဟာ အဆုိးဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ ျပည္သူအမ်ားပုိင္းရဲ႕ ေျမပုိင္ဆုိင္မႈဟာ မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိတာပါ။ ဥပေဒအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ အရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘယ္သူ႕ေျမ မွ စိတ္ခ်ရတဲ့ အဆင့္ မရွိပါဘူး။ အခ်ိန္မေရြး မီးခုိးလုိ ေပ်ာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျမယာပုိင္ဆုိင္မႈ စိတ္ခ်ရျခင္းဟာ လူေတြကုိ အလုပ္ပုိ ႀကိဳးစားေစပါတယ္။

ပစၥည္း ဥစၥာပုိင္ဆုိင္မႈလဲ လုံၿခဳံမႈ မရွိပါ။ ေငြေၾကးေဖါင္းပြႏႈန္းေတြေၾကာင့္ ေငြသားအေနနဲ႔ ဘဏ္မွာ ထည့္ထားလုိ႔လဲ မျဖစ္။ အလုပ္အကုိင္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံဖုိ႔ကလဲ မလြယ္၊ အိမ္မွာ သိမ္းထားတာကလဲ စိတ္မခ်ရ၊ ဆုိေတာ့ လူတုိင္းရဲ႕ ဓနအင္အားဟာ မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူမ်ားႏုိင္ငံလုိ သန္းၾကြယ္ သန္းေဌးရယ္လုိ႔ ရဲရဲ ၀ံ့၀ံ့ ပုိင္ဆုိင္မႈကုိ အသိအလင္း ထုတ္ေဖၚရဲတဲ့လူ သိပ္မရွိေသးပါဘူး။ အခြန္ေရွာင္ေနရလုိ႔လဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ပုိဆုိးတာ တုိင္းရင္းသား ေဒသေတြမွာပါ။ တဘ၀လုံးရင္းၿပီးတည္ေထာင္ ထားတဲ့ဘ၀ေတြကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ တရြာလုံး မီးရႈိ႕ေပးလုိက္တာေတြ၊ လူေတြကို အလြယ္တကူ ေပၚတာ ေခၚသြားတာေတြ၊ တရြာလုံးကုိ အလြယ္တကူနဲ႔ ေရြ႕ေျပာင္းခုိင္းတာေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ေတြပဲ ဆုံးရႈံးေနရတဲ့ ဘ၀ေတြပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ဆုံးရႈံးမႈ ပမာဏဟာ ျမန္မာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဆုံးရႈံးမႈ အတုိင္းအတာပါပဲ။

ဥပေဒရဲ႕ အကာအကြယ္ဆုိတာလဲ မွ်မွ်တတ မရခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ အာဏာရွိသူ၊ ဓနၾကြယ္သူမ်ားရဲ႕ ဥပေဒ ျဖစ္ေနခဲ့တာလဲ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ အတြက္ စိတ္မခ်ရဆုံး အျဖစ္ပါ။ အခ်ိန္မေရြး ေမွာင္ရိပ္ခုိမႈကေန၊ ေဖါက္ခဲြမႈအထိ လူတုိင္းကုိ ဖမ္းလုိ႔ ရေနတယ္။ ဘ၀ကုိ ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထားတယ္ ဆုိတာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြပါ။

ဒီလုိမ်ဳိး အစစအရာရာ စိတ္မခ်ရတဲ့ဘ၀မ်ဳိးနဲ႔ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား စုေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ လုံၿခဳံတဲ့ ႏုိင္ငံလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါ့ မလား။ တပ္မေတာ္ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ကာကြယ္ေနတယ္ လုိ႔ အေပၚယံေက်ာ ထုတ္ၾကြားေနလုိ႔မၿပီးပါ၊ လက္ေတြ႕တကယ္ ကာကြယ္ေပးသလား ဆုိတာ အတြင္းက်က် သုံးသပ္ရအုံးမွာပါ။