ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေလာေလာဆယ္ အၿမဲလုိလုိ ၾကားေနရတဲ့ ျပႆနာကေတာ့
လယ္ယာေျမသိမ္းမႈ အတြက္ ဆႏၵျပပဲြမ်ား၊ တုိင္းရင္းသားျပႆနာ၊
စက္ရုံအလုပ္သမားမ်ား ဆႏၵျပပဲြမ်ား ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ျပႆနာတုိင္းကုိလဲ
အစုိးရ နဲ႔ သက္ဆုိင္သူမ်ား ေျဖရွင္းေနတဲ့ ပုံစံကေတာ့ တက္လာတဲ့ ျပႆနာ
အကုိင္းအခက္ေလးေတြကုိ လုိက္ေခၽြေနၿပီး၊ ျပႆနာေတြက တကုိင္းၿပီး
တကုိင္းျပန္ထြက္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျပႆနာ အပင္တစ္ခုကုိ အကုိင္းအခက္ေလးေတြ
လုိက္ေခၽြေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါ။ တကုိင္းေခၽြလုိက္ရင္
ေနာက္ထပ္ အကုိင္းအခက္ေလးေတြမွာ အမ်ားႀကီး ျပန္ထြက္လာမွာပါ။
ဒီေတာ့… အျမစ္ကေန တူးၿပီး တစ္ပင္လုံး ႏႈတ္လုိက္မွ ၿပီးမွာပါ။
လယ္ယာေျမ ျပႆနာ ေတြဟာ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ လက္ပေတာင္းေတာင္လုိ
ဗမာလူမ်ဳိးအမ်ားစု ေနထုိင္ရာ ေဒသ မွာပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာ မဟုတ္။
တုိင္းရင္းသားေဒသေတြမွာက ဒီ့ထက္မက ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္
ဘယ္တုိင္းရင္းသားမွ ဒီေလာက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆႏၵျပခြင့္ မရခဲ့ပါ။
အထူးသျဖင့္၊ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀တဲ့ နယ္ေျမေဒသ ေတြမွာ အဆုိးဆုံးပါ။ ဖါးကန္႔ေဒသ
ဆုိရင္ ေဒသခံေတြ ေျပာင္းေနခဲ့တာ ႏွစ္တုိင္းပါပဲ။ ဘယ္သူမွ
အတြန္႔မတက္ရဲရွာပါ။ ျမစ္ႀကီးနား တစ္၀ွက္က လယ္ယာေျမေတြ စစ္တပ္ပုိင္ေျမ၊
မက်ဴးေက်ာ္ရ ဆုိၿပီး ဆုိင္းဘြတ္ အတပ္ခံထားရတာလဲ ေနရာတကာပါ။ ေနာက္ၿပီး
ရြားနား ပတ္ပတ္လည္က ႏြားစားက်က္ေနရာေတြ၊ ရြာပုိင္ ႀကိဳး၀ုိင္းေတြ
ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္သူေရာင္းလုိက္မွန္းမသိပဲ တရုတ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ႕ ရာဘာၿခံ
စီမံကိန္း ျဖစ္သြားတဲ့ဟာေတြလဲ ဒုနဲ႔ေဒး။ ဘယ္သူမွလဲ အတြန္႔မတက္ရဲခဲ့ပါ။
အဲဒီလုိ မေက်နပ္ခ်က္ေတြရဲ႕ ထြက္ေပါက္ကေတာ့ ေကအုိင္ေအကုိ လုံး၀
လက္နက္မခ်ဖုိ႔ ကခ်င္ျပည္သူေတြရဲ႕ ရဲရဲေတာက္အသံ ထြက္လာရျခင္းပါပဲ။
ဒါဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာကုိ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္၊ တျပည္လုံး အတုိင္းအတာ ျပႆနာ အတြက္ ဥပမာ တစ္ခု ေပးျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။
ဗမာ လူမ်ဳိးေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေလာက္ေတြကုိပဲ လက္ညိုးထုိး
အျပစ္တင္မွာပါ။ သုိ႔ေသာ္၊ တျခားတုိင္းရင္းသားမ်ား အေနနဲ႔ကေတာ့ တျခား ဗမာ
အတုိင္းအ၀ုိင္းမွာ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြကုိ သိမွာ မဟုတ္၊ အစုိးရရဲ႕
စနစ္ကုိလဲ မျမင္ေတာ့ပဲ။ ဗမာ ေတြ သက္သက္မဲ့ အႏုိင္က်င့္တယ္၊ ဆုိတဲ့
အျမင္မ်ဳိးႀကီးထြားလာတာ သဘာ၀ပါ။ တကယ္ေတာ့လဲ အစုိးရ လုပ္ေနသူေတြ၊
အထူးသျဖင့္၊ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ပုိင္း၊ ကခ်င္ရြာသားေတြကုိ အေပၚစီးက မညွာမသာ
ဆက္ဆံတတ္ေလ့ ရွိသူတုိင္းကလဲ ဗမာလူမ်ဳိးေတြပါပဲ။ ဒီေတာ့၊ ဒီလုိ
အျမင္မ်ဳိးထြားလာတာ အဆန္းမဟုတ္ပါ။
ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္က ဘာလဲ….
ခဏဏေျပာေနရတဲ့ ဗဟိုခ်ဳပ္ကုိင္မႈ စနစ္ပါ။ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒလဲ ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈ စနစ္ကုိပဲ အားျဖည့္ထားပါတယ္။ ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈ စနစ္ရဲ႕ အထက္အမိန္႔နဲ႔ လုပ္စားတဲ့ လူတန္းစား ရွိေနေသးသ၍
ျပႆနာ မၿငိမ္းႏုိင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္…. ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒကုိ မျပင္ပဲ၊ ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈ စနစ္ကုိ
မေလွ်ာ့ခ်ပဲ နဲ႔ေတာ့ ျမန္မာရဲ႕ ျပႆနာ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမွာ မဟုတ္ပါ။
တျခား
ႏုိင္ငံေတြမွာလဲ ဒီလုိ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ဖူးတာပါ။ ဗီယက္နမ္
နဲ႔ တရုတ္ ႏုိင္ငံလုိ တစ္ပါတီ စနစ္ေတြေတာင္ ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈ
စနစ္ေလွ်ာ့ခ်ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး အျဖာျဖာ တုိးတက္လာတာ
အထင္အရွားပါ။
တရုတ္ဆုိရင္ ေဟာင္ေကာင္ နဲ႔ မကာအူ ဆုိတာ သီးသန္႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္ေတြပါ။ ေငြေၾကးစနစ္ေတာင္ သီးသန္႔ရွိတယ္။ သုိ႔ေသာ္ တရုတ္ႏုိင္ငံပါပဲ။
ကခ်င္ျပည္နယ္နဲ႔ ထိစပ္ေနတဲ့ နယ္ေတြဟာ ကခ်င္လူမ်ဳိးမ်ား အမ်ားအျပား
ေနထုိင္တဲ့ ရြာေတြပါ။ အဲဒီ ရြာသားေတြဟာ တရုတ္အစုိးရ ကုိ
အေကာင္းျမင္ၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔နယ္ထဲကုိ
ဘယ္တရုတ္လုပ္ငန္းရွင္မွ သူတုိ႔ ပုိင္ေျမေတြ အလကားသိမ္းလုိ႔ မရပါဘူး။
သူတုိ႔ကုိ ဒီလုိ ကုိယ့္ေျမ၊ ကုိယ္ယာ ကာကြယ္ပုိင္ခြင့္ အျပည့္အ၀
ေပးထားပါတယ္။ ရြားနားက သစ္ေတာထဲက အရုိင္းပင္ တစ္ပင္ေတာင္ တစိမ္း တစ္ေယာက္
အေနနဲ႔ လာခုတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ရြာသားေတြ အျမင္မၾကည္ရင္
ေထာင္ထဲေရာက္သြားမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာပုိင္ နဲ႔ အစုိးရ
၀န္ထမ္းကအစ နယ္ခံပဲ ခန္႔တာပါ။
ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရလုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ ျမန္မာ ႏုိင္ငံဟာ
ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈ စနစ္ေတာင္ မေလွ်ာ့ခ်င္ရင္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ အစုိးရ
ေလာက္ေတာင္ အဆင့္မရွိတဲ့ ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေနအုံးမွာပါ။ တမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕
စီးပြါးေရး တုိးတက္ဖုိ႔လဲ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လူတစ္စု အတြက္ပဲ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့… ျပႆနာကုိ အျမစ္က တူးလုိက္ပါ။
No comments:
Post a Comment