ဒီမနက္ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ ဒီပုိစ့္ကုိၾကည့္ၿပီး၊ ပုိစ့္ပုိင္ရွင္နဲ႔ ေကာမ္မန္႔ေပးသူမ်ားရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကုိလဲ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆႏၵျပတဲ့ လူေတြကုိ အလုပ္မရွိတဲ့ လူေတြ ဆုိၿပီး သမုတ္ထားသလုိ ေကာမ္မန္႔မွာက ဆႏၵျပတဲ့ ေနရာမွာ သူေဌးေတြ မပါဘူး၊ အလုပ္မရွိတဲ့ လူေတြမွ လုပ္တာ ဆုိၿပီး ေထာက္ခံထားပါတယ္။ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ျမစ္ဆုံကမ္းနားထိ ပါေဂ်ရုိကားနဲ႔ ဓါတ္ပုံ ရုိက္ထားတဲ့ ပုံေတြကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူမအေနနဲ႔ ရုိးရုိးသားသား ေရးထားတဲ့ ေကာမ္မန္႔ ျဖစ္မွန္းလဲ သိပါတယ္။
ဒီေတာ့…. ျမန္မာျပည္မွာ အခုလုိ လူတန္းစား ႏွစ္ရပ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ ကြာဟ ေနခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲ၊ ဆုိၿပီးလဲ စဥ္းစားမိလုိက္ပါတယ္။ တစ္သက္လုံး လယ္၊ ယာ မလုပ္ဖူးတဲ့ လူေတြဟာ လယ္သမားမ်ားရဲ႕ လယ္ယာေျမအေပၚ သံေယာဇဥ္ ႀကီးမားမႈေတြကုိ ခံစားလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ပါ။ လုပ္ငန္းရွင္ သူေဌးမ်ားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားမ်ား အေနနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးခဲ့တယ္၊ ေတာေျမပဲ၊ ေျမလြတ္ေျမရုိင္း ဆုိၿပီး ဥပေဒအရ သိမ္းလုိက္တယ္။ ေဒသခံ လယ္သမားမ်ားရဲ႕ ခံစားခ်က္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ထည့္မတြက္ပါ။
လယ္သမား၊ ယာသမား မ်ားဆုိသည္မွာ လယ္ယာမလုပ္ဘဲနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းစား မၿမိန္။ ဒါဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ျဖစ္တယ္။ ေငြေရးေၾကးေရး မဟုတ္။ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔ သိကၡာရွိရွိ ေနထုိင္ က်က္စားတဲ့ ဘ၀မွာ သူတုိ႔ ေပ်ာ္တယ္။ ဒါဟာ အေျခခံ အက်ဆုံး လူသား ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လယ္လုပ္သူေတြကုိ လစာဘယ္ေလာက္ရမယ္၊ ခင္မ်ားတုိ႔က ပညာမတတ္လုိ႔ ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္တတ္သလား၊ ဆုိၿပီး ေျပာဖုိ႔ အေၾကာင္းမရွိပါ။ သူေဌးျဖစ္တုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရတာမဟုတ္ပါ။
ဒူ၀ါ အေနနဲ႔ သကၠသုိလ္တက္တုန္းက မႏၱေလး သကၠသုိလ္ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းသားမ်ား မိတ္သဟာရ အသင္း (University Christian Fellowship) ရဲ႕ “ဘာသာျခားမ်ားနဲ႔ အတူေနထုိင္က်က္စားျခင္း” ဆုိတဲ့ အစီအစဥ္နဲ႔ နယ္ေပါင္းစုံက ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းသားမ်ား နဲ႔အတူ အာမရပူရ ၿမိဳ႕နယ္ တ၀ုိက္က ဗမာ ေက်းရြာမ်ားကုိ ေလ့လာေရးထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ရြာမွာ ေက်ာင္းသားသုံးေယာက္ တစ္ပတ္စီ သြားေနရတာပါ။ ရြာက ေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြ စီစဥ္ေပးမႈအရ အိမ္တအိမ္မွာ တစ္ေယာက္က် သြားေနရပါတယ္။ ရြာက ဗမာရြာ၊ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ရွမ္းနဲ႔ ကရင္၊ ကခ်င္က က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ ဆုိေတာ့ ေရာက္ခါစက အားလုံး ၀ုိင္းၾကည့္တာ ခံရပါတယ္။ ရုိးသားတာကုိး။ ကခ်င္ဆုိတာ မျမင္ဖူးဘူး။
စုိက္ပ်ဳိးေရးကုိ အဓိက လုပ္ကုိင္တဲ့ ရြာမ်ား ျဖစ္တဲ့ အတြက္ လယ္ေျမအေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ညေနပုိင္းဆုိရင္ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ အိမ္တုိင္းလုိုလို ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတယ္၊ ေနရမဲ့ အခ်ိန္က တပတ္ပဲ ဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ ထမင္း ေကၽြးမဲ့ အလွည့္မရေတာ့ မရမက အိမ္လည္ဖုိ႔ ေခၚတယ္။ တရက္သီးေပၚတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ေခၽြးနံ႔ေတာင္ တရက္သီးအနံ႔ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အိမ္တုိင္းက စကား၀ုိင္းမွာ လူေျပာမ်ားတဲ့ ျပႆနာ တခု သတိထားမိတာရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆုိေတာ့၊ မႏၱေလးက တရုတ္သူေဌးေတြ အဲဒီ ေဒသတ၀ုိက္က လယ္ေျမေတြကုိ အလုအယွက္သိမ္းေနတဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရြာသားေတြမွာေတာ့ ဘယ္သြားတုိင္ရမွန္းမသိ၊ တုိင္လုိ႔ရတဲ့ အေနအထားလဲ မဟုတ္၊ သူေဌးဆုိသူေတြက ဥပေဒအရ ကုိး။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘုိးဘြားပုိင္ေျမေတြကုိ ေလွ်ာ္ေၾကး မျဖစ္စေလာက္ေလးနဲ႔ ထုိးအပ္လုိက္ရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ အရင္က လယ္လုပ္တယ္၊ အစုိးရကုိ စပါးမသြင္းႏုိင္ေတာ့ တရက္ၿခံေျပာင္းလုပ္ၿပီး စပါး၀ယ္ထည့္ေနရတယ္။ စပါး၀ယ္ထည့္ေနရင္ၿပီးၿပီ ထင္ေနလုိ႔ တရား၀င္ လက္မွတ္ ဘာမွ မလုပ္။ သူေဌးေတြက တခ်ဳိ႕ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ေျမပုိင္လုပ္လုိက္တယ္။ ရန္ကုန္က ၀န္ႀကီးရုံးကေန ခ်ေပးေတာ့ ေအာက္က ၀န္ထမ္းေတြ ဘာေျပာလုိ႔ရမွာလဲ။ လယ္သမားေတြခင္မ်ာ သူတုိ႔ လယ္ကုိ သူစိမ္းေတြ ၿခံစည္းရုိး လာခတ္မွ သူမ်ားပုိင္သြားတာ ျဖစ္ေၾကာင္းသိလုိက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြပါ။ လယ္လုပ္သူ လယ္ပုိင္ရမယ္ လုိ႔ဆုိေတာ့ လယ္မဟုတ္တဲ့ ေျမေတြကုိ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္လုိ႔ရေနတဲ့ သေဘာ ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါက ျမန္မာ အစုိးရ ရဲ႕ ေျမယာေတြအေပၚ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ ဥပေဒ မေပးထားလုိ႔ ျဖစ္ရတဲ့ ျပႆနာေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ လက္ပံေတာင္းေတာင္လုိ ကိစၥမ်ဳိးေတြက ႏုိင္ငံအနံ႔ရွိေနခဲ့တာပါ။ လယ္လုပ္ေနရင္း တန္းလန္းေတာင္ စစ္တပ္ပုိင္ေျမ ျဖစ္သြားတာမ်ဳိး၊ ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိးေတြကုိ လယ္မလုပ္ဖူးတဲ့လူတန္းစား၊ ကုန္သည္ နဲ႔ အစုိးရ ၀န္ထမ္း၊ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြက မခံစားဖူးေတာ့ မသိပါ။ လယ္သမားေတြဟာ သူတုိ႔ ရဲ႕ လက္ငုတ္ ေျမကုိ သိပ္တန္ဖုိးထားပါတယ္။
ဒူ၀ါရဲ႕ ဖခင္လည္း သူကုိယ္တုိင္ ေဖါက္ခဲ့တဲ့ လယ္ ႏွစ္ခု အသိမ္းခံရဖူးပါတယ္။ စစ္သင္တန္းေပးတဲ့ေျမ ျဖစ္သြားတဲ့ ေနရာကုိ သူ ခဏဏသြားၾကည့္တာ ျမင္ဖူးပါတယ္။ သြားတုိင္းလဲ အၾကာႀကီး ထုိင္ၾကည့္ေနတာမ်ဳိးပါ။ သူ႔ခင္မ်ာ ဘယ္သြားတုိင္ရမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ အခုလုိ ဆႏၵျပေကာင္းရမွန္းေတာင္မသိခဲ့တဲ့ သူေတြပါ။ သူ႔သားသမီးေတြက ရွာတတ္ေဖြတတ္လာလုိ႔ သူလဲ အသက္ရလာၿပီ ဆုိေတာ့ လယ္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ဆုိလဲ မရဘူး။ သူဆုံးတဲ့ အခ်ိန္ထိ လယ္လုပ္ခဲ့သူပါ။ ေနာက္ဆုံးလုပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆုိရင္ သူလုပ္လုိ႔ရတဲ့ စပါးက နဲနဲ၊ သူ႕ကုိ ေထာက္ပံ့ရတာက (သူေမာမွာ စုိးလုိ႔ လူငွားေပးရတာ) မ်ားမ်ားပါ။
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံလုိ တုိးတက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာေတာင္ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ ပတ္ပတ္လယ္မွာ လယ္လုပ္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ လယ္လုပ္သူေတြဟာ စပါးစုိက္လုိ႔ရတဲ့၀င္ေငြထက္၊ သူတုိ႔ ပုိင္ေျမကုိ ငွားစားရင္ေတာင္ သုံးဆ၊ ေလးဆ ပုိရမွာပါ။ သူတုိ႔လဲ လခစားအလုပ္လုပ္ရင္ ပုိရေကာင္း ရမွာပါ။ သုိ႔ေသာ္၊ သူတုိ႔ လယ္ပဲလုပ္ပါတယ္။
ေတာေနလူတန္းစားေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ (Rural Livelihood) ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ထြန္ယက္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ ဆန္စပါးကုိ စားရျခင္းဟာလဲ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အရာတခုပါ။ သူတုိ႔ရဲ႕ လယ္ကုိ သိမ္းလုိက္ျခင္းသည္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ရုိက္ခ်ဳိးေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေငြေၾကးဘယ္ေလာက္ တန္ဖုိးေပးၿပီး ေလွ်ာ္ပါေစ၊ သူတုိ႔ သံေယာဇဥ္ရွိေနတဲ့ နယ္ေျမကုိ ေပးလုိက္ရျခင္းဟာ၊ သူတုိ႔ ဘ၀ကုိ ရုိက္ခ်ဳိးပစ္လုိက္ ျခင္းပါပဲ။
ဒီလုိခံစားခ်က္မ်ဳိးကုိ အထက္တန္းလႊာ လူတန္းစားမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားမ်ား၊ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားမ်ား နားလည္ဖုိ႔ မလြယ္ပါ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေအာ္လာရသည္။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ အေရးမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ရြာသားေတြဟာ အလုပ္မရွိလုိ႔ ဆႏၵျပတာမဟုတ္။ သူတုိ႔ကုိ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိက္သူေတြကုိ တြန္းလွန္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာ စကားပုံမွာ “သိပ္သိပ္ေန ၀န္ခံျခင္း” ဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္သူမ်ား လက္ရွိအစုိးရရဲ႕ အေျခခံဥပေဒ ကုိ လက္မခံေသးတာ အားလုံးအသိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိအေနအထားမွာ သိပ္သိပ္ေနလုိက္ျခင္းဟာ အစုိးရ ရဲ႕ ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈ စနစ္ မူ၀ါဒမ်ားကုိ လက္ခံ ၿပီးသား ျဖစ္တယ္၊ ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္သြားမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လယ္သိမ္း၊ ယာသိမ္းတုိင္း ဥပေဒ အရလုပ္တာခ်ည္းပါပဲ။ တရုတ္ သံအမတ္ေတာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ တည္ဆဲ ဥပေဒအရ လုပ္တယ္ လုိ႔ ေျပာထားပါတယ္။
ဒီေတာ့… ျမန္မာ ျပည္သူေတြအခုလုိ ဥပေဒ အရလုပ္ထားတဲ့ဟာကုိ ဆန္႔က်င္ျခင္းဟာ၊ တရား ဥပေဒ ခ်ဳိးေဖါက္ရာ က်ေနမလား? တကယ္ေတာ့ တည္ဆဲ ဥပေဒကုိက ျပည္သူေတြရဲ႕ သေဘာဆႏၵ နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနလုိ႔ပါ။ ျပည္သူေတြ မေအာ္ရင္ လက္ခံၿပီးသား ျဖစ္သြားပါမည္။ ျပည္သူေတြသာ မေအာ္ရင္ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္လဲ ရွိေနအုံးမွာပါ။ မဟုတ္မွန္း၊ မတရားမွန္းသိလာလုိ႔ ေအာ္လာရျခင္း ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဆႏၵျပတယ္ ဆုိတာ အျမင္ပြင့္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မတရားမႈကုိ မီးေမာင္းထုိးျပမွသာ အာဏာပုိင္မ်ား၊ ဥပေဒျပဳသူမ်ား စဥ္းစားလာမည္ ျဖစ္သည္။ သိပ္သိပ္ေနရင္ မွန္ေနတယ္ လုိ႔ပဲ ထင္ေတာ့မွာေပါ့။
No comments:
Post a Comment