Laissez-faire economic ဆုိတာ ဥေရာပ ႏုိင္ငံေတြမွာ ၁၇ ရာစုကေန စလာတဲ့ စီးပြါးေရး ေပၚလစီ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၆၈၀ ခုႏွစ္မွာ ၾသဇာတိကမ ႀကီးမားတဲ့ ျပင္သစ္ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး Jean-Baptiste Colbert နဲ႔ ျပင္သစ္ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားေတြ႕ဆုံပဲြမွာ ၀န္ႀကီးက စီးပြါးေရးသမားေတြကုိ အစုိးရ အေနနဲ႔ ဘာေတြ ကူညီေပးရမလဲ... လုိ႔ ေမးတဲ့အခါ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားေခါင္းေဆာင္ M. Le Gendre က "Laissez-nous faire" လုိ႔ ျပင္သစ္လုိ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ "က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လြတ္ထားေပးပါ" ဆုိလုိခ်င္တာက အစုိးရ ၀င္မပါ နဲ႔ "ကိုယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ လုပ္ပါရေစ" ဆုိတဲ့ သေဘာ ပါ။
ေနာက္ပုိင္းမွာ ပညာရွင္ (Scholars) ေတြက စနစ္တက် ေလ့လာသုံးသပ္ၿပီး ဒီေန႔ ျမန္မာ အစုိးရ ေျပာေျပာ ေနတဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရး စနစ္ (Free market) ရယ္လုိ႔ နာမည္ႀကီးလာတယ္။ အခု ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ 'Neo-liberalism' ေခတ္ကုိ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမွ မကုိင္သြယ္ ႏုိင္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးအျပည့္ရထားတဲ့ ေခတ္ ပါ။ အစုိးရ ဆုိတာ ဒုိင္လူႀကီး အေနနဲ႔ပဲ ရွိလာရတယ္။ အစုိးရ က႑ကုိေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ပုဂၢလိက အခန္းက႑ကုိ တြန္းအားေပးထားတဲ့ စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏုိင္ငံေတြ အားလုံးဟာ ဒီနည္းနဲ႔ ဒီအဆင့္ ေရာက္လာတာပါ။ တရုတ္ကိစၥကေတာ့ ေနာက္တမ်ဳိးေပါ့။
ဒီေတာ့ ျမန္မာ အစုိးရ အေနနဲ႔ ေစ်းကြက္ စီးပြါးေရး စနစ္ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္ေပၚလာေရး ဆုိၿပီး ဟစ္ေအာ္ေနတာဟာ စနစ္ကုိအရင္သုံးသပ္ရမွာပါ။ အစုိးရ ရဲ႕ အခန္းက႑၊ အထူးသျဖင့္ စစ္တပ္ပါ၀င္မႈ မျဖစ္မေန ေလွ်ာ့ခ်ရမဲ့ စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။
လယ္သမားေတြကုိ ထမင္းတစ္နပ္ ေလွ်ာ့စားခုိင္းမဲ့အစား လယ္သမားေတြ စပါးကုိႀကိဳက္ေစ်း ကိုယ္တုိင္ ေရာင္းလုိ႔ ရေအာင္ ဖြင့္ေပးလုိက္ပါ။ ႏုိင္ငံျခား၊ သြင္းကုန္ ထုတ္ကုန္ လုပ္ငန္း၊ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး ေတြကုိလဲ လူတုိင္းအတြက္ ဖြင့္ေပးသင့္သည္။ လူနည္းစုကုိ အစုိးရကၾကားခံ ကာကြယ္ေပးထားၿပီး ႀကိဳက္သလုိ ေစ်းကစား ေနတာမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ပါ။ အစုိးရဟာ လူတုိင္းအတြက္ မွ်တ တဲ့ ဒုိင္လူႀကီး အေနနဲ႔ပဲ ရွိသင့္တာပါ။ လူနည္းစု အတြက္ ရပ္တည္ေပးတာမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ပါ။ လူနည္းစု အတြက္ ရပ္တည္ေပးတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာဟာ ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈ စနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အရာရာ အားလုံး လုပ္ငန္းလုိင္စင္ မွန္သမွ် ေနျပည္ေတာ္ အစုိးရ ၀န္ႀကီးဌာန ကေန ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတာဟာ လူနည္းစု အတြက္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ဆုိရင္ လုပ္ငန္းလုိင္စင္မ်ားကုိ လြတ္ေတာ္မွာ မူေဘာင္ေရးဆဲြၿပီး တုိင္း၊ ျပည္နယ္ ကေန ၿမိဳ႕နယ္ အဆင့္ထိ ထုတ္ေပးပုိင္ခြင့္ အာဏာ ေလွ်ာ့ခ်ရမွာပါ။ အဲဒါမွ လူတုိင္းအတြက္ ျဖစ္လာပါမည္။
ဥပမာ... က်ေနာ္ တုိ႔ ကခ်င္ ျပည္နယ္ နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတြက တရုတ္နယ္စပ္ နဲ႔ ထိေတြ႕ေနတာ နယ္စပ္ ကုန္သြယ္ေရးမွာ လြတ္လပ္ခြင့္မရေတာ့ တရုတ္ေတြေလာက္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေနတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္သားေတြ အက်ဳိးမရလုိက္ဘူး။ ကခ်င္သစ္ကုန္သည္မ်ားကုိ လုိင္စင္ေတာ့ ခ်ေပးထားပါရဲ႕ တရား၀င္လမ္းေၾကာင္းကေနသြားပါ လုိ႔ ေျပာတယ္။ တရား၀င္လမ္းေၾကာင္း ဆုိတာက ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းပဲ ရွိတာေလ။ ဒီေတာ့ ကခ်င္ေတြ တရုတ္ျပည္ကုိ တရား၀င္ သစ္ေရာင္းမယ္ ဆုိရင္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းအထိ အရင္ ဆင္းသြားၿပီးမွ တရုတ္ျပည္ကုိ သြားေရာင္းရမဲ့ သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္။ တရုတ္ကုန္သည္ေတြထက္ ပုိရင္းႏွီးတဲ့ တျခားႏုိင္ငံ အဆက္အသြယ္လဲ မသိ ဆုိေတာ့ တျခားနည္းလမ္း ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိ၊ ဒီေတာ့ ေမွာင္ခုိလမ္း ေရြးရတာေပါ့။ ေမွာင္ခုိလမ္း ဆုိေတာ့ တရုတ္ကုန္္သည္ေတြ ေစ်းႏွိမ္သေလာက္နဲ႔ ေရာင္းရတာပဲ။ ဒါေတာင္ ရန္ကုန္ဆင္းတာထက္ ျမတ္ေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွာက အစုိးရ နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ သစ္ကုန္သည္ေတြက ရွိေသးတယ္ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔မ်က္ႏွာလဲ ၾကည့္ရေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ ကခ်င္သစ္ကုန္သည္ေတြ ရန္ကုန္အထိ ဆင္းလုပ္ေသးတယ္၊ ဆိပ္ကမ္းကေန မထြက္ခုိင္းလုိ႔ သစ္ေတြေဆြးသြားၿပီး အရႈံးနဲ႔ ျပန္ခဲ့ရတာေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဘက္ေတာ္သား သစ္ကုန္သည္ေတြက ျမန္မာ သစ္ေစ်းကုိ ႏုိင္ငံျခားမွာ ကစားခ်င္လုိ႔ က်န္လူေတြကုိ မထြက္ခုိင္းတာတဲ့။ လူနည္းစု အက်ဳိးအတြက္ လူအမ်ားႀကီး ဒုကၡေရာက္သလုိ ႏုိင္ငံေတာ္ အခြန္ဘ႑လဲ ရႈံးရတယ္။ ဒါက အစုိးရ ခ်ယ္လည္လုိ႔ ျဖစ္ရတဲ့ ျပႆနာ ပါ။ မူေဘာင္တခုထဲမွာ အားလုံးဟာ လြတ္လပ္စြာ ၿပိဳင္ဆုိင္ခြင့္ ေပးထားရင္ ဘယ္သူမွ တားဆီလုိ႔မရေတာ့ပါ။
အေမရိကမွာ မုိက္ကရုိေဆာ့ ေကာ္ပုိေရးရွင္းႀကီးဟာ အစုိးရ နဲ႔ ေပါင္းၿပီး သူတုိ႔ အပုိင္စီးထားတာ မဟုတ္၊ သူတုိ႔ ေတာ္လုိ႔ ကမာၻကုိေတာင္ အပုိင္စီးထားႏုိင္တာပါ။ တရုတ္သမၼတ ေတာင္ အေမရိကန္ သမၼတကုိ ေတြ႕ဖုိ႔ထက္ ဘီလ္ဂိတ္ ကုိ ဦးစားေပး ေတြ႕လုိ႔ နာမည္ႀကီးသြားေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့လဲ တရုတ္အစုိးရ အက်ဳိးစီးပြါးအတြက္က ဘီလ္ဂိတ္ ဟာ အေမရိကန္ သမၼတထက္ ပုိအေရးႀကီးေနတာကုိး။ ဒီအတြက္ ဘီလ္ဂိတ္ ကုိ ဘယ္အစုိးရ ၀န္ႀကီးဌာန မွလဲ တားဆီးလုိ႔ မရပါ။
ဒီေန႔ေခတ္မွာ စီးပြါးေရးတခုထဲမဟုတ္ ႏုိင္ငံေရးမွာလဲ လြတ္လပ္မႈ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ အစုိးရက လုပ္ေပးမယ္ ဆုိတာထက္ လုပ္ခြင့္ေပးဖုိ႔ အေရးႀကီးတာပါ။
လြတ္ေတာ္ ဥကၠဌ ႀကီး သူရေရႊမန္း ျမစ္ႀကီးနားေရာက္လာေတာ့ ဘယ္ေျပာလဲ ဆုိရင္.. ျမစ္ႀကီးနားမွာသြားေရး လာေရး ေနထုိင္မႈ အခက္အခဲေတြ ဘာရွိလဲ... တဲ့။ သူတုိ႔ ကူညီ ေပးမယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာ ပါ။ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ရဲ႕ စည္ပင္သာယာအေရးကိစၥ ကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ အဆင့္ လြတ္ေတာ္ ဥကၠဌ က လာေျပာတာပါ။ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွာ ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၊ အထက္မွာ ခရုိင္၊ ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၊ အထက္မွာ ေနျပည္ေတာ္ သမၼတ၊ ၀န္ႀကီးဌာန ေတြ ... ဒီအဆင့္ေတြ ေက်ာ္ၿပီး လာေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအဆင့္ေတာင္ မလုိဘူး။ ၿမိဳ႕နယ္ အဆင့္ကေန စီမံခြင့္ အျပည့္ရ ရမွာပါ။ စည္ပင္သာယာ အခြန္ကုိ သက္ဆုိင္ရာ ေဒသအတြက္ အျပည့္အ၀ သုံးခြင့္ နဲ႔ ေဒသခံ ေကာ္မီတီေတြကုိ ႏုိင္ငံေတာ္က ခ်ေပးတဲ့ ဘက္ဂ်က္ေတြကုိ လြတ္လပ္စြာ စီမံပုိင္ခြင့္ ေပးထားရမွာပါ။ အဲဒါမွ လႈိက္ေလွ်ာညီေထြရွိမႈ၊ ထင္သာျမင္သာ ရွိမႈ ေတြ ေတြ႕လာရမွာ အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလုိ ႏုိင္ငံေတာ္ အဆင့္က လာလာေမးၿပီး လုပ္ေပးေနတာဟာ ႏွမ္းျဖဴးစနစ္ ပါပဲ။ အရာရာ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္သိမွ အဆင္ေျပမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ သမၼတ နဲ႔ လြတ္ေတာ္ ဥကၠဌ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လုိအပ္မလဲ။ စဥ္းစားသင့္ ပါတယ္။
ဒီေခတ္မွာ လုပ္ခြင့္ပဲ ေပးပါ။ လုပ္ေပးစရာ မလုိပါ။
No comments:
Post a Comment